Του Φώντα Τρούσα
Επικοινωνούμε με τον Κωστή Δρυγιανάκη από το 1987. Φοιτητές ακόμη… Μου το θύμισε ο ίδιος, πριν κάποιο καιρό, όταν είχαμε συναντηθεί σε δισκάδικο του κέντρου. Διατηρούσε, δηλαδή, στη μνήμη του το γεγονός πως του είχα στείλει (όντως) γράμμα στο Βόλο, εκείνη την εποχή (τέλη ’87), ψάχνοντας για το πρώτο LP της Οπτικής Μουσικής. Μου είχε ταχυδρομήσει, τότε, την… 517η κόπια από τις 1000 που είχε τυπώσει, όπως αργότερα μου έστελνε και τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις του (από την «Δίσκοι ΕΔΩ» ή… αλλού). Κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και τα πιο πρόσφατα χρόνια. Τον τελευταίο καιρό ξαναδιαβάζω και ξανακούω πολλά για τον Δρυγιανάκη – και χαίρομαι γι’ αυτό. Χαίρομαι, επειδή βρίσκεται στην επικαιρότητα το όνομα ενός σεμνού δημιουργού, που ζει εκτός των τειχών, παράγοντας σημαντικό έργο.
Επικοινωνούμε με τον Κωστή Δρυγιανάκη από το 1987. Φοιτητές ακόμη… Μου το θύμισε ο ίδιος, πριν κάποιο καιρό, όταν είχαμε συναντηθεί σε δισκάδικο του κέντρου. Διατηρούσε, δηλαδή, στη μνήμη του το γεγονός πως του είχα στείλει (όντως) γράμμα στο Βόλο, εκείνη την εποχή (τέλη ’87), ψάχνοντας για το πρώτο LP της Οπτικής Μουσικής. Μου είχε ταχυδρομήσει, τότε, την… 517η κόπια από τις 1000 που είχε τυπώσει, όπως αργότερα μου έστελνε και τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις του (από την «Δίσκοι ΕΔΩ» ή… αλλού). Κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και τα πιο πρόσφατα χρόνια. Τον τελευταίο καιρό ξαναδιαβάζω και ξανακούω πολλά για τον Δρυγιανάκη – και χαίρομαι γι’ αυτό. Χαίρομαι, επειδή βρίσκεται στην επικαιρότητα το όνομα ενός σεμνού δημιουργού, που ζει εκτός των τειχών, παράγοντας σημαντικό έργο.
Έτσι, απολαμβάνω στις «εμβοές», το ωραίο πρόσφατο fanzine του Νικόλα Μαλεβίτση, τη σχετική κουβέντα, όπως και στο grekamag.gr τη συνέντευξή του στην Μαρία Παππά, ακούω τις επιτόπιες τσιγγάνικες εγγραφές του από το καλαίσθητο CD-book «Η τσιάι ’σι λουλουντί… – Τραγούδια και σκοποί των Ελλήνων Ρομά από τους Σοφάδες Καρδίτσας (1992)» [Εκδοτική Δημητριάδος], ενώ ρίχνω στο player το τελευταίο προσωπικό άλμπουμ του, μιαν ανεξάρτητη CD παραγωγή, με ωραίο hardback εξώφυλλο, υπό τον τίτλο «άδηλα και κρύφια» (κομμένη σε 200 αριθμημένα αντίτυπα). Μετά από ένα δίσκο «διάλειμμα» (έτσι φρονώ), και αναφέρομαι στο εξαιρετικό LP «Blow into breeze» του 2013, ο Δρυγιανάκης επανέρχεται σ’ αυτό το πολυσήμαντο και αδιάστατο abstract σκηνικό που στήνει από 30ετίας, προτείνοντας τέσσερα 20λεπτα σχεδόν tracks, που τιτλοφορούνται «Πρώτο», «Δεύτερο», «Τρίτο» και «Τέταρτο μέρος».
Τα κομμάτια, οι συνθέσεις του βολιώτη πειραματιστή, είναι έμπλεες ηχητικών σπαραγμάτων. Φωνές, ήχοι και θόρυβοι που σκάνε από παντού (φυσικής προέλευσης, ηλεκτρονικής ή αποκομμένοι από το YouTube) και που ανακατεύονται ευφυώς θα έλεγα με κανονικά όργανα. Συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Νίκος Βελιώτης τσέλο, Έλενα Κακαλιάγκου γαλλικό κόρνο, Χρήστος Χονδρόπουλος κρουστά, Δημήτρης Παπαδάτος-Κορίνα Τριανταφυλλίδη ηλεκτρονικά (Virilio), Κωστής Κηλύμης ηλεκτρονικά, Νικόλας Μαλεβίτσης θόρυβοι και Θανάσης Χονδρός-Αλεξάνδρα Κατσιάνη στη συμπαραγωγή (ex-Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ κ.λπ.) με τα ονόματα να είναι αποδεικτικά, εγώ θα πω, της αγάπης και του σεβασμού που τρέφει προς τον Δρυγιανάκη η νεώτερη (και η… λιγότερο νεώτερη) ελληνική πειραματική σκηνή. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει concept στο μυαλό του συνθέτη και διαχειριστή, ή αν ό,τι ακούμε έχει κι έναν χαρακτήρα τυχαίο, αυτοσχεδιαστικό, απρόσμενο κ.λπ., που δημιουργείται σταδιακά, μέσα από μια πειραματική προσέγγιση/διαδικασία. Πιθανώς και τα δύο… Όπως κι αν έχει το πράγμα ένα είναι σίγουρο. Ο Δρυγιανάκης αφήνει «ίχνη». Μπορείς, με άλλα λόγια, να υποθέσεις κάτι από εκείνο που εξελίσσεται, λαμβάνοντας υπ’ όψη σου τις φωνές βασικά, ή, καλύτερα, τους τίτλους των βίντεο στο YouTube από τα οποία έχουν παρθεί αποσπάσματα… «18.000 homes destroyed in Gaza, number of refugees still rising», «Blood & Tears. Gaza August 2014», «Gaza under attack 2014», «Penn Museum: Royal Tombs of Ur», «Ancient, hidden cemetery discovered», «Fighting in Syrian Streets», «Ukraine war: Battle for Donetsk Airport» κ.λπ.
Δεν χρειάζονται πιο πολλά… αν και βρίσκω προτιμότερο το να αφεθεί κανείς ελεύθερος, χωρίς ιδιαίτερο (πέραν του ηχητικού) πληροφοριακό επεξηγηματικό υλικό, καθότι εκείνο που φθάνει στ’ αυτιά μας, και στα τέσσερα μέρη των «αδήλων και κρυφίων», είναι από μόνο του ένας «κόσμος». Αυτάρκης και αυτόνομος, που μπορεί να περνά μέσα από πολλά και διαφορετικά… αντιδημοφιλή ηχοτοπία (avant, ηλεκτρακουστικά, ηλεκτρονικά, free improv, noise κ.λπ.), έχει όμως τη δική του ροή, τη δική του γοητεία. Έξοχο το τέταρτο και τελευταίο μέρος, που το αντιμετωπίζω κάπως σαν επιτάφιο. Σαν μοιρολόι. Όλων εκείνων που έχουν προηγηθεί… Ένα δείγμα από τα «άδηλα και κρύφια» έτσι όπως παρουσιάστηκαν την 7/3/2015 στο φεστιβάλ Borderline (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών). Σύνθεση Κωστής Δρυγιανάκης, βίντεο Κώστας Ανέστης, δράση (στη σκηνή, όχι στο βίντεο) Νίκος Κατούνης…