Το θέμα δισκογραφική εταιρία στην Ελλάδα είναι ολίγον δακρύβρεχτο. Φαίνεται πως είναι μάλλον αδύνατο να ευδοκιμήσουν. Οι λόγοι ίσως να είναι πολλοί και διάφοροι, αλλά οι κυριότεροι είναι πρακτικής φύσεως. Το να ιδρύσεις μια δισκογραφική και να καταφέρεις να την τρέξεις με μεράκι και ουσιαστικό περιεχόμενο για πολλά χρόνια είναι ένα πραγματικά πολύ δύσκολο άθλημα. Αν εξαιρέσει κανείς την Λύρα που είχε πραγματικά μεγάλη πορεία και συνήθως εξαιρετικές εκδόσεις, οι υπόλοιπες απόπειρες γρήγορα έχασαν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους. Εννοείτε ότι μιλάμε για ανεξάρτητες έτσι; Υπήρξαν διάφορες τα τελευταία χρόνια στο χώρο της σύγχρονης μουσικής (αρκετά γενικός και χαοτικός χαρακτηρισμός αυτός, αλλά δε θέλω να μπλέκω με ταμπέλες τώρα). Μερικές από αυτές που αξίζει να γνωρίσει κανείς ήταν η Absurd, η Low Impendance, η Puzzlemusik (αυτή ευτυχώς υπάρχει ακόμη), η υπέροχη Libra Records, ο Σείριος και άλλες. Μια πάρα πολύ ιδιαίτερη περίπτωση όμως ήταν η “Δίσκοι ΕΔΩ” του Κωστή Δρυγιανάκη. Με έδρα το Βόλο, ο σπουδαίος αυτός συνθέτης και μελετητής του ηχητικού συμβάντος, με οδηγό τη γνώση, το ένστικτο και την αγάπη για τη μουσική έστησε αυτή την πραγματικά σπουδαία στέγη για τον αυτοσχεδιασμό, τη σύγχρονη σύνθεση και γενικότερα το ακατάτακτο και ασυμβίβαστο δημιουργικό πνεύμα. Δυστυχώς οι εκδόσεις της ήταν ελάχιστες (λίγο περισσότερες από δέκα), ήταν όμως αρκετές για να μπορούν οι επερχόμενες γενιές να θυμούνται και να χουνε να λένε ότι είχαμε και μεις να επιδείξουμε και να προτείνουμε μουσική η οποία θα μείνει στην ιστορία. 2+1 εκδόσεις της θα θυμηθούμε εδώ.
Κωστής Δρυγιανάκης – Μετα-οπτικά τοπία (ΕΔΩ 1999)
Η δεύτερη κυκλοφορία της ΕΔΩ είναι ένα έργο του ίδιου του Κωστή. Ήδη φαίνεται από την πρώτη ματιά (πριν δηλαδή πατήσεις το play) ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ”άλλο”. Η αισθητική του design του δίσκου είναι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου, μακριά από trends. Καταλαβαίνει κανείς ότι εδώ ο στόχος δεν είναι (τουλάχιστον όχι ο πρωταρχικός) να προσελκυσθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι, αλλά περισσότερο μια αληθινή προσωπική και από εσωτερική αναγκαιότητα εκφραστική διαδικασία. Ανοίγοντας το κουτί και ξεδιπλώνοντας το εξώφυλλο, πέφτουμε πάνω σε ένα patchwork από φωτογραφίες ζωγραφιών και έργων φίλων του συνθέτη. Διαβάζουμε τα ονόματα ιδιαίτερα πολλών συμμετεχόντων, κάτι που μας προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια για την επερχόμενη ακρόαση. Όταν τελικά αυτή ολοκληρωθεί τότε αρχίζει μια πραγματική ενδοσκόπηση. Ο ακροατής μπαίνει στη διαδικασία όντας παρασυρμένος από έναν απροσδόκητο και δυναμικό όγκο πολλαπλών ηχογόνων δραστηριοτήτων τοποθετημένων σε οργανικές θέσεις η μία πάνω στην άλλη σαν κάποιου είδους ηχητικού κολλάζ, να ανακεφαλαιώσει, να σκεφτεί για αυτό που άκουσε. Όχι με το στανιό. Βγαίνει αυθόρμητα αυτή η ανάγκη, την προκαλεί αυτόματα το έργο. Οπωσδήποτε η εξαιρετική παραγωγή και ηχογράφηση παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, όμως πραγματικά έχουμε να κάνουμε με κάτι που κινητοποιεί τους εγκεφαλικούς λοβούς. Δε θα σε αφήσει μετέωρο ή αδιάφορο κουνώντας το κεφάλι αποδοκιμαστικά και λέγοντας από μέσα σου “άλλο ένα επίπεδο και γκρίζο πειραματικό “άδειο κουτί””. Μάλλον ολίγον μουδιασμένο θα σε παρατήσει μετά το πέρας να προσπαθείς να καταλάβεις τι ήταν αυτό που σε βρήκε (αυτό πολύ συχνά είναι καλό στη μουσική). Αυξομειώσεις της έντασης αλλά και της “μάζας” της ρυθμικής ροής του ήχου, ένας ρυθμός όμως ασυνήθιστος, γενναίος και ακραίος. Εκεί που λεπτεπίλεπτοι βόμβοι υφαίνονται ήρεμα και αναγεννούν αναλογικά τον εαυτό τους, ξαφνικά διακόπτονται από ένα πολύ απότομο ανέβασμα εξωφρενικού ορυμαγδού ο οποίος δημιουργείται από πάρα πολλές πηγές ταυτόχρονα (λέγε με noise) και μετά ξανά οι διακριτικοί βόμβοι. Έχουν γίνει αυτά θα μου πείτε. Ναι. Αλλά όχι έτσι. Και εκεί είναι όλο το ζουμί. Ο Δρυγιανάκης δεν βολεύεται σε ευκολίες και μόδες. Επιλέγει τα υλικά του και μετά τα ζυμώνει με επιμονή και θέληση μέχρι να προκύψει κάτι που θα έχει για αυτόν λόγο ύπαρξης και δε θα είναι άλλο ένα (ακόμα) εξπεριμένταλ παρασκεύασμα, αλλά ένα τελικά ακατάτακτο και αυτόνομο έργο με προσωπική γραφή.